ΙΕΡΟΣ ΝΑΟΣ ΚΑΙ ΚΟΡΩΝΟΪΟΣ ΣΤΗΝ ΜΕΤΑΝΕΩΤΕΡΙΚΗ ΕΠΟΧΗ.

Δεν υπάρχει άνθρωπος που ζει στην Ιταλία και γενικά στην Ευρώπη που να μην έχει υποστεί κάποιας μορφής βία στην σημερινή εποχή. Αρχίζοντας από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης που επι καθημερινής βάσεως εκφοβίζουν συστηματικά το κοινό μεταδίδοντας πολεμικά ανακοινωθέντα:  τόσα μοριακά τέστ έγιναν, τόσα νέα περιστατικά, προσοχή γιατί αν συνεχισθεί αυτή η κατάσταση που δημιουργείται από την ανευθυνότητα των πολιτών τότε θα αναγκασθεί η κυβέρνηση να επιβάλλει lockdown σε μεγάλες πόλεις όπως Ρώμη, Μιλάνο, Γένοβα, απαγορεύοντας τις μετακινήσεις και αυτό ήδη έγινε σε πολλές πια περιοχές, τις λεγόμενες κόκκινες ζώνες. Είναι εξαιρετικά δύσκολο ένα μεγάλο τμήμα του πληθυσμού, υπό το βάρος αυτού του τύπου της ενημέρωσης, να μην ακολουθεί   τυφλά- δίχως την παραμικρή σκέψη- τις οδηγίες της κεντρικής κυβέρνησης οι οποίες  με μία υπογραφή του μη εκλεγμένου εκ του λαού πρωθυπουργού έγιναν νόμοι του κράτους, παραβιάζοντας συνταγματικά δικαιώματα και ελευθερίες. Ένα μεγάλο πέπλο σιγής και τρόμου έχει πέσει στην Ιταλία και γενικά σε όλη την Ευρώπη. Όποιος δεν ακολουθεί κατά γράμμα τις οδηγίες διώκεται βάσει των νέων διατάξεων, όπως επίσης από τους δίκην ζηλωτές της γενικευμένης μασκοφορίας. Ο συνάθρωπος μετατρέπεται σ᾽ένα εχθρικό φορέα ιών που θα πρέπει να αποφευχθεί, να παταχθεί αν δεν φοράει προσωπείο (μάσκα),με αποτέλεσμα  οι κοινωνικές σχέσεις να έχουν καταστεί προβληματικές. Τόσο οι κρατικές όσο και οι ευρω-ενωσιακές αρχές με την βοήθεια του ιού, έχουν χωρίσει τον κόσμο σε δύο κατηγορίες. Σε αυτούς που εργάζονται και παράγουν και σε αυτούς που δεν είναι παραγωγικοί, είτε γιατί έχουν κάποιο πρόβλημα υγείας , ανικανότητος, είτε γιατί βρίσκονται σε σύνταξη. Στην Ιταλία, η διαχείρηση του τρόπου αντιμετώπισης του ιού στα νοσοκομεία, οίκους βοηθείας αναπήρων και ευγηρίας, έχει οδηγήσει στη εξαφάνιση κυριολεκτικά του μεγαλύτερου ποσοστού μη παραγωγικού πληθυσμού, και με αυτό τον τρόπο τα ευρωπαϊκά κράτη εξοικονομούν χρήματα για συντάξεις και νοσοκομειακή κάλυψη. Τα νοσοκομεία αποφεύγονται όσο το δυνατόν γιατί είναι γνωστή η ημερονημία εισόδου αλλά δεν γνωρίζει κανείς πότε ο ασθενής θα εξέλθη, αν θα εξέλθη, αν θα είναι υγιής ή αν εξαφανισθή και πάει για αποτέφρωση. Ο φόβος των ηλικιωμένων, των καρδιοπαθών, καρκινοπαθών καθώς και των υπολοίπων τύπων ασθενών είναι τόσο μεγάλος που αποφεύγονται συστηματικά  ιατρικοί έλεγχοι ιδιαίτερα αν αυτοί γίνονται στα ιατρεία των νοσοκομείων γιατί καθίστανται ιδιαιτέρως επικίνδυνοι, υπό τον φόβο του κορωνοϊού. Οι θάνατοι από καρκίνους και καρδιοπάθειες αυξήθηκα κατακόρυφα  ώστα να μπορούμε να πούμε ότι η ιατρική φροντίδα γύρισε 50 χρόνια πίσω. Ωσαν να μην έγινε καμμία ιατρική πρόοδος. Λόγω της εγκατάλειψης των εν λόγω ασθενειών, αφού το νοσηλευτικό σύστημα δίνει άμεση προτεραιότητα στην ενασχόληση  με τον covid,  βλέπουμε πλέον, προχωρημένα στάδια καρκίνου,  τα οποία τα γνωρίζαμε από τα ιατρικά βιβλία και μόνο. Εν παρόδω από την ιατρική μας πείρα προτείνουμε οι οικογένειες να προσέχουν από μόνες τους τους ηλικιωμένους, γιατί αν ποτέ πέσει ο ηλικιωμένος και υποστεί  κάταγμα που θα πρέπει να χειρουργηθεί και υποβληθεί σε φυσιοθεραπεία τότε θα κλεισθεί στο νοσοκομείο, για τουλάχιστον ένα μήνα, δεν θα μπορέσει να δεί για όλο τον καιρό που θα κρατήσει η διαμονή στο νοσοκομείο (αν υπάρξουν και περιπλοκές πολλούς μήνες), κανένα συγγενικό πρόσωπο. Τα ψυχολογικά προβλήματα που θα  δημιουργήσουν στον εισαχθέντα ηλικιωμένο είναι μεγάλα και μπορούν να οδηγήσουν σε μαρασμό ακόμη και στον θάνατο. Αυτά τα προβλήματα μεταφέρονται ακολούθως, στον συγγενικό σπίτι, στον σύζυγο και βέβαια στα παιδιά,  τα οποία φέρουν όλο αυτό το βάρος, βλέποντάς τους με γοργά βήματα να πέφτουν ψυχολογικά και να οδηγούνται στον θάνατο. Είναι σαν να συνεργεί ο ιός για να εξοντώσει σχεδόν όλους τους μη παραγωγικούς ανθρώπους. Βέβαια οι κυβερνήσεις υποκριτικά ^[1]αναφέρουν ότι τα μοναδικά μέσα προστασίας που διαθέτουν είναι το προσωπείο και ο εγκλεισμός, ιδιαίτερα των ευπαθών ομάδων, προκαλώντας επιδείνωση της υγείας τους εξ᾽αιτίας των μέτρων και όχι του ιού, ο οποίος έχει μέν μεγάλο δείκτη μεταδοτικότητος, αλλά μικρό θνησιμότητος.

 Παράλληλα, έχει αναδειχθεί το πρόβλημα της μονομερούς σκέψεως, καθώς δεν υπάρχει επιστημονικός αντίλογος και όποιος δεν ακολουθεί αυτή την μονομερή σκέψη ονομάζεται αρνητής των πάντων. Αρνείται την ιστορία, αρνείται το ολοκαύτωμα, αρνείται τους ομοφυλοφίλους, αρνείται την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση, αρνείται τον οικουμενισμό, αρνείται το δικαίωμα μετακινήσεως πληθυσμών,  αρνείται ότι προτείνει η νέα εποχή. Η μόνη λέξη που τον χαρακτηρίζει είναι φονταμενταλιστής, επικίνδυνος για την κοινωνία και την ασφάλειά της. Ιδιαίτερα σήμερα που κινδυνεύει η δημόσια υγεία δεν θα πρέπει ούτε να περνάει από το μυαλό κανενός μία αντίθετος σκέψη, γιατί μόνο και μόνο το να σκεφθεί κάποιος διαφορετικά και να αναρωτηθεί αν τον κοροϊδεύουν συνιστά παράπτωμα οπότε και απαιτείται η παραδειγματική τιμωρία.

Έτσι λοιπόν εισήλθε  στην ζωή μας η νέα κανονικότητα δια του νέου ιού που δεν αφήνει πιά κανένα περιθώριο απόκλισης, καθώς άλλαξε τα πάντα. Ότι θυμόμαστε από την ζωή που κάναμε παλιά έγινε απλώς ένα μεγάλο παραμύθι να το λέμε στα παιδιά πριν πάνε για ύπνο. Και η ερώτηση που σε λίγο καιρό θα ακούγεται  από τα  αθώα παιδικά χείλη θα είναι η ακόλουθη: “πατέρα η ζωή που μου περιέγραψες είναι αληθινή ή μία φανταστική ιστορία;” “όλα είναι αλήθεια παιδί μου όλα τα παραμύθια που θα ακούσεις και θα μάθεις και αυτό είναι το μεγάλο μυστικό πώς όλα αυτά περιγράφουν μία αλήθεια από την οποία η νέα εποχή μας απομάκρυνε τόσο πολύ που δεν πιστεύουμε πιά στην ύπαρξή της. Γι᾽αυτό παιδί μου σου λέω όλες αυτές τις ιστορίες γιατί τα πάντα πιά ξεχαστήκανε, μα εσύ όταν θα μεγαλώσεις και θα έρθει η ώρα σου να πάρεις αποφάσεις  θα ξανακούσεις αυτές τις ιστορίες μέσα σου να σου μιλούν να σε καλούν, να σε φωνάζουν. Γι᾽αυτό μη ξεχάσεις ποτέ πώς κάποτε, όχι πριν από πολλά χρόνια, έτσι ζούσαμε και μετά η αυλαία έπεσε απότομα αλλάζοντας  τα πάντα.”

 Θα έλεγε κανείς ότι ευτυχώς που στις χριστιανικές ορθόδοξες εκκλησίες τα πάντα παρέμειναν σταθερά θυμίζοντας ότι η εκκλησία παραμένει η μόνη γωνιά που μπορεί κάποιος να βρει τον σεβασμό και την αγάπη στον συνάθρωπο και το δικαίωμά του να υπάρχει ελεύθερα. Αλλά δυστυχώς και η ορθόδοξος αλήθεια, τώρα πια στους χαλεπούς καιρούς που ζούμε, μεταλλάχθηκε  από την διοικούσα εκκλησία, απεμακρύνθη από την πατερική θεολογία και υιοθέτησε τη μεταπατερική σκέψη, κατά πάντα αντίθετη με τις Γραφές,  τους Πατέρες, τις Οικουμενικές συνόδους, δηλαδή κατά πάντα αιρετική που, ως γνωστόν,  κάθε τι το αιρετικό δεν φέρει μέσα του  ελπίδα,  ζωή,  πίστη στον αναστάντα Κύριον που θεραπεύει πάσαν νόσον και πάσα μαλακία.  Ακούσθησαν φωνές μητροπολιτών που καλούσαν τον κόσμο να μήν πηγαίνει εις τον ιερό ναό την πρώτη περίοδο του “εγκλεισμού» (lockdown) κατα την πασχαλινή περίοδο και να υιοθετούν την αντιχριστιανική, άλογη και ανήκουστη τοποθέτηση  ότι με αυτό τον τρόπο ο χριστιανός δείχνει την αγάπη του για  τον συνάθρωπο! Μη εκπλήσσεστε αγαπητοί αναγνώστες η μεταπατερική θεολογία ως μονομερής σκέψη, άνευ αντιλόγου και διαλόγου, ισχυρίζεται ότι εκκλησία είναι μία αγαπητική κοινωνία προσώπων που από άτομα έγιναν πρόσωπα (σωφρονιασμός) και βρίσκονται σε αδιάκοπο δίκτυο σχέσεων! Αλλά βέβαια συμβαίνει και καμμιά φορά, σύμφωνα με τον νέο “πατέρα, θεολόγο και άγιο» Σωφρόνιο, στον κήπο της Γεσθημανής να εγκαταλείπει ο Πατέρας τον Υιό και ο Υιός να βιώνει ως το τέλος τι σημαίνει να σε εγκαταλείπει ο Πατήρ ως υπόσταση, γιατί μόνο έτσι ο Υιός  αποκτά συνείδηση της θεότητάς Του! Λοιπόν αν ο ίδιος ο Υιός εγκατελείφθη  από τον Πατέρα για να αποκτήσει συνείδηση της θεότητάς του, τότε ποιοί είναι οι χριστιανοί που θα τολμήσουν να ισχυρισθούν ότι δεν μπορούν προσωρινά να απομακρυνθούν από τον ιερό χώρο του ναού  και από τα μυστήρια; Ίσως, μα τι λέω, σίγουρα,  μόνο τότε θα μπορέσει ο σημερινός χριστιανός που προσπαθεί να ξεπεράσει την αναγκαιότητα της φύσεώς του και να γίνει πρόσωπο ( σύμφωνα με την ασκητική του προσώπου – σωφρονιασμός) να αντιληφθεί  τι σημαίνει θεοεγκατάλειψη (σωφρονιασμός) και βεβαίως μόνο τότε θα μπορέσει να  αποκτήσει  συνείδηση της υιοθεσίας  από τον πρόσωπο του Πατρός  γινόμενος ο ίδιος ως πρόσωπο, υιός του Πατρός. Τί χρείαν έχομεν  ιερού ναού; η αγαπητική κοινωνία επιτυγχάνεται και με την αποχή εξ αυτού και των μυστηρίων για να μην μεταφερθεί ο κορωνοϊός στους συναθρώπους μας.  Ο δε Άγιος  Ναυπάκτου- γνωστός άλλωστε για τις πάμπολλες ματαστροφές της σκέψεώς του, που θα έχουμε την ευκαιρία να αναλύσουμε-^[2] ανακοίνωσε ότι όλοι οι χριστιανοί θα πρέπει να μην πηγαίνουν εις τον ιερόν ναόν γιατί δημιουργούνται συναθροίσεις  

και  “για τις συναθροίσεις, 

 η εκκλησία συμφωνεί ότι υπάρχει μεγαλύτερος

 κίνδυνος εξάπλωσης του κοροναϊού.

Οπότε και συμπληρώνει ότι:

 «Θα γίνει η θεία λειτουργία κεκλεισμένων των θυρών.”^[3]

Δηλαδή κατά τον Μητροπολίτη Ναυπάκτου η εκκλησία και η θεολογία συμφωνεί απολύτως ότι στον ιερό ναό εξ᾽αιτίας της συνάξεως, την οποία το άρθρο στο διαδίκτυο ονομάζει συνάθροιση, υπάρχει μεγαλύτερος κίνδυνος εξάπλωσης ασθενειών! Ίσως και πιο μεγάλος από τα σουπερμάρκερ, τα νοσοκομεία, γιατί αυτά κρατήθηκαν ανοιχτά, ίσως και πιο μεγάλος από τα σχολεία που σήμερα η Ευρώπη περνώντας σε δεύτερο κύμα lockdown υποστηρίζει ότι θα πρέπει παση θυσία να παραμείνουν ανοιχτά επειδή προκύπτει ένα μεγάλο ηθικό θέμα από το κλείσιμό τους. Κατά τους ευρωπαίους ηγέτες  μόνο εκεί τα παιδιά αποκτούν συνείδηση της κοινωνικότητος,  βιώνουν την σχέση του εγώ με το εσύ και μαθαίνουν να σέβονται τον συνάνθρωπο. Επομένως είναι καταστροφικό για μία κοινωνία να παραμείνουν κλειστά τα σχολεία, έστω και αν κινδυνεύει διπλάσια η δημόσια υγεία, γιατί ο συνωστισμός που παρατηρείται δεν επικεντρώνεται μόνο στο εσωτερικό των σχολείων αλλά κυρίως στους δρόμους που οδηγούν σε αυτά και  στα μέσα μαζικής μεταφοράς που γεμίζουν ασφυκτικά άνευ αποστάσεων στις ευρωπαϊκές τουλάχιστον χώρες. Οι εκκλησίες στην σημερινή κοινωνία δεν είναι και τόσο χρήσιμες, γιατί το περιβάλλον είναι κλειστό και  δεν ελέγχεται απολύτως, δεν παράγει και καταντά επικίνδυνο. Κατά συνέπεια ας κλείσουν στο δεύτερο κύμα, εν᾽όψει  των χριστουγέννων, καθώς  δεν πειράζει κανένα. Δεν εορτάσαμε Πάσχα στο πρώτο κύμα, γιατί να εορτασθούν τα χριστούγεννα εντός του ιερού χώρου όπου υπάρχει μεγάλος κίνδυνος εξάπλωσης του ιού εξ᾽αιτίας του συνωστισμού που μόνο στις εκκλησίες παρατηρείται αλλά όχι στα σχολεία.

 Για τις συναθροίσεις η εκκλησία συμφωνεί ότι υπάρχει μεγαλύτερος κίνδυνος εξάπλωσης του κοροναϊού. Θα γίνει η θεία λειτουργία κεκλεισμένων των θυρών, όπως αναφέρει ο Μητροπολίτης Ναυπάκτου στο δημοσίευμα που διαβάσαμε στο διαδίκτυο και φέρει τον τίτλο άλλο η θεία κοινωνία και άλλο οι συναθροίσεις. Δηλαδή κατά το άρθρο αυτό  η σύναξη των πιστών ονομάζεται συνάθροιση η οποία διαχωρίζεται πλήρως από τον Χριστό, και εξισώνεται με την κάθε ανθρώπινη συνάθροιση που μπορεί να γίνει στα θέατρα στα σχολεία, ντισκοτέκ και αλλαχού. Και ερωτούμε: άγιε Ναυπάκτου, αυτή η σύναξη των πιστών  με παρόντα τον Δεσπότη Χριστό που όπως ισχυρίζεται ο ιερός Χρυσόστομος : “τα φρικώδη μυστήρια, και πολλῆς γέμοντα της σωτηρίας, τα καθ᾽εκάστην τελούμενα σύναξιν, Ευχαριστία καλεῖται, ότι πολλῶν εστίν ευεργετημάτων ανάμνησις, και το κεφάλαιον τῆς τοῦ Θεοῦ προνοίας ενδείκνυται, και δια παντων παρασκευάζει ευχαριστεῖν”^[4]  είναι μία απλή συνάθροιση που μεταφέρει παντός είδους ιούς και γενικά μικρόβια, όπως θα έκανε ένας μη ιερός χώρος; (θέατρο για παράδειγμα). Για εσάς Άγιε Ναυπάκτου η σύναξη των πιστών στον χώρο του ιερού ναού εξισώνεται με μία θεατρική συνάθροιση και όλο αυτό το αποκαλείται “ορθοδοξία»; Αλλοίμονο Μητροπολίτα, άκουσον τον ιερό Χρυσόστομο: “Αθλιε και ταλαίπωρε, δέον δεδοικότα και τρέμοντα την αγγελικήν δοξολογίαν εκπέμπειν, φόβω τε την εξομολόγησιν τω κτίστη ποιεῖσθαι και δια ταύτης συγγνώμην των επταισμάτων αιτεῖσθαι (ανω τελεία) συ δέ τα μίμων και ορχηστῶν ενταῦθα παράγεις, ατάκτως μεν τας χεῖρας επανατείνων και τοῖς ποσί αφαλλόμενος και όλω περικλώμενος τῶ σώματι. Και πῶς ου δέδοικας, ουδέ φρίττεις τοιούτων κατατολμῶν λογίων; Ουκ εννοεῖς ότι αυτός αοράτως ενταύθα πάρεστιν ο Δεσπότης και εκάστου την κίνησιν αναμετρεῖ και το συνειδός λογοθετεῖ; ουκ εννοεῖς, ότι άγγελοι ταύτη τη φρικτῆ παρίσταται τραπέζη και φόβω ταύτην περιέπουσιν; Αλλά σύ ταῦτα ου κατανοεῖς, επειδή υπό τῶν εν τοῖς θεάτροις ακουσμάτων τε και θεαμάτων τον νοῦν συνεσκοτίσθης και δια τοῦτο τα εκεῖσε πραττόμενα τοῖς τῆς εκκλησίας αναφύρεις τύποις, δια τοῦτο ταῖς ασήμοις κραυγαῖς το τῆς ψυχῆς άτακτον δημοσιεύεις»^[5]

  Γιατί άραγε να αποκαλούμε  ιερό ναό  Ναό Αγίου Παντελεήμονος, ιερό ναό Κοσμά και Δαμιανού, κατ᾽αυτό τον τρόπο; Γιατί να ονομάζουμε τον κάθε χριστιανικό ορθόδοξο ναό Ιερό Ναό και όχι απλώς ναό; Η έκφραση ιερός χώρος έχει πλέον νόημα ή οχι; Για τους περισσοτέρους ανθρώπους σήμερα και ιδιαίτερα για επιφανείς θεολόγους όπως ο Μητροπολίτης Ναυπάκτου και ο Ηγούμενος της μονής Βατοπεδίου Εφραίμ, ίσως να μην έχει ένα ιδιαίτερο νόημα από την στιγμή που ο ένας είναι αυτός που προσπαθούσε να πείσει τους πιστούς ότι ήταν χριστιανικό και σωστό να κλείσουν οι ιεροί χώροι των εκκλησιών γιατί εκεί γίνονται συναθροίσεις και συνωστισμοί (εννοώντας τις ιερές ακολουθίες) που μεταφέρουν ιούς, ενώ ο δεύτερος ισχυρίζεται ότι το προσωπείο που θα πρέπει να φορά ο κάθε χριστιανός όταν εισέρχεται στον ιερό χώρο επειδή δείχνει την αγάπη για τον συνάθρωπο (για το το εκφράσουμε καλύτερα επειδή δείχνει την ασκητική του προσώπου και την προσπάθεια του ατόμου να γίνει πρόσωπο) είναι ένα δείγμα, ίσως και το μοναδικό θα προσέθετα, υπακοής, ταπείνωσης στον Χριστό και στην εκκλησία. Βάλε τη μάσκα σου ανθρωπέ μου, υπάκουσε τέλος πάντων στην εκκλησία ταπεινώσου και προπαντός σιώπα. Δηλαδή η υπακοή στην Εκκλησία στους χαλεπούς καιρούς που ζούμε επιδεικνύεται από το αν φορά κανείς προσωπείο μέσα στον ιερό χώρο. Με άλλα λόγια όποιος εισέρχεται με προσωπείο είναι υπάκουος, γίνεται πρόσωπο γιατί δείχνει αγάπη για τον συνάθρωπο,  και όποιος δεν το φοράει είναι εγωϊστής είναι δηλαδή άτομο που δεν έχει καμμία θέληση να ανοιχθεί στον άλλο και να γίνει πρόσωπο.^[6] Ερωτώ, ως πνευματικό άνθρωπο τον  καθηγούμενο της μονής Βατοπεδίου: μόνο όταν κάποιος εισέρχεται στον ιερό χώρο δείχνει ταπείνωση και υπακοή ή μήπως κι᾽ όταν εισέρχεται μετά του προσωπείου στο θέατρο; Πιστεύω ότι, μάλλον, θα εννοεί και στο θέατρο… Επομένως που υφίσταται η διαφορά μεταξύ θεάτρου και ιερού χώρου; Πουθενά, γιατί και στο ένα εισέρχεσαι μετά του προσωπείου και στο άλλο. Και το ένα εκλείσθη και το άλλο. Πριν μιλήσουμε διεξοδικότερα για τον ιερό χώρο θα επιθυμούσα να εξετάσουμε γιατί οι λοιμωξιολόγοι προτείνουν την χρησιμοποίηση της μάσκας, παντού τώρα πιά, όχι μόνο στους κλειστούς χώρους αλλά και στους ανοιχτούς και όταν περπατάς μόνος και όταν είσαι με παρέα ενός μόνο ατόμου. Η μάσκα είναι ένα είδος προστασίας από τις μολυσμένες σταγόνες σιέλου (droplet) οι οποίες από ένα άτομο φορέα του ιού  μπορούν να περάσουν δια του αναπνευστικού συστήματος σε διάφορα άλλα άτομα. Στην περίπτωση συνωστισμού, είναι πιθανόν να βρεθούν αρκετά μολυσμένα άτομα που θα μολύνουν πολλά άλλα, καθώς είναι γνωστόν  ότι ο κορωνοϊός έχει ένα υψηλό δείκτη μετάδοσης, πολύ μεγαλύτερο από την συνηθισμένη γρίπη. Η μάσκα μειώνει το ποσοστό μετάδοσης του κορωνοϊού από άτομο σε άτομο ιδιαίτερα σε συνωστισμένους χώρους. Μειώνει,  πλην δεν εξαλείφει πλήρως. Πρώτα απ᾽όλα θα πρέπει κανείς να ξέρει να φοράει σωστά την μάσκα και να μην αφήνει χώρο του προσώπου του ακάλυπτο, όπως μπορεί να είναι τα γέννια. Απορώ πώς δεν υποχρεώνουν τους μοναχούς και τους ιερείς να ξυρίσουν τα γέννια ή να τα κοντείνουν ώστε να καλύπτεται όλο το πρόσωπο από το προσωπείο. Βέβαια αν πλένει κάθε φορά τα χέρια του μειώνεται πιο πολύ το ποσοστό του κινδύνου. Αν υποθέσουμε λοιπόν ότι όλοι έμαθαν να φορούν σωστά την μάσκα, να μην έχουν γέννια, να πλένουν πολύ συχνά τα χέρια και ν᾽αλλαζουν κάθε μέρα την μάσκα, θα μειωθεί το ποσοτό μετάδοσης, αλλά και πάλι δεν θα εξαλειφθεί γιατί οι σταγόνες του σιέλου από μολυσμένο άτομο σε συνωστισμένο χώρο μπορούν να πέσουν σε ρούχα, παπούτσια και βέβαια  κάποιος με τα χέρια του ν᾽αγγίξει το πουκάμισο και να φέρει τα χέρια του πριν τα πλύνει ή στο στόμα ή στα μάτια. Όπως γίνετα κατονοητό δεν μπορούν όλοι να φορούν αποστειρωμένα ρούχα, ή και αν τα φορούν, όταν βγούν έξω δεν θα είναι αποστειρωμένα.  Επομένως μπορεί κανείς με τη μάσκα να μειώσει τον κίνδυνο μετάδοσης του ιού που κινείται οριζοντίως δηλαδή από μολυσμένα άτομο σε άλλα, αλλά σε καμμία περίπτωση δεν εξελείφεται ολοσχερώς ο κίνδυνος. Σκεφθείτε μόνο ότι στο χειρουργείο που τα πάντα είναι αποστειρωμένα και πάλι γέμει αρκετών μικροβίων. Συμπέρασμα, όταν φοράμε προσωπείο στηριζόμαστε στους νόμους των πιθανοτήτων και ισχυριζόμεθα ότι συμφώνα με αυτούς έχουμε λιγότερες πιθανότητες να μολυνθούμε και να αρρωστήσουμε. Δηλαδή, κατ᾽επέκταση,  η ζωή μας εξαρτάται από τους νόμους των πιθανοτήτων.

Στον ιερό όμως χώρο εκείνο που για τον πιστό μετράει είναι οι νόμοι των πιθανοτήτων ή κάτι άλλο; Δηλαδή για να το πούμε πιο αναλυτικά, αυτή τούτη η σημασία του ιερού χώρου, τι σημαίνει αναφορικώς ως προς τη ζωή και το θάνατο του κάθε πιστού: εξαρτώνται από τους νόμους των πιθανοτήτων ή από τον ίδιο τον Θεό; Για έναν πραγματικό χριστιανό μόνο ο Χριστός κανονίζει το πόσο θα ζήσει ο καθένας από εμάς, και πότε θα πεθάνει, καθώς και  το πού και το πώς του θανάτου, γιατί ακόμη και οι τρίχες της κεφαλής του καθενός είναι μετρημένες και δε πέφτουν αν δεν το θελήσει ο Θεός. Κατά συνέπεια, τον πιστό δεν τον ενδιαφέρει η μαθηματική ανάλυση που προκύπτει εκ των νόμων των πιθανοτήτων, αλλά η παρουσία του Χριστού, που μόνο Αυτός μπορεί να τον βοηθήσει να σωθεί, και όταν μιλάμε για σωτηρία δεν εννοούμε την αιώνια παρουσία μας  στην επίγεια ζωή αλλά την ένωσή μας με τον Δεσπότη  Χριστό, τον μόνο έχοντα αθανασία και την όντως ζωή η οποία δεν μπορεί ούτε να κατανοηθεί ούτε να μελετηθεί μαθηματικά από τους νόμους των πιθανοτήτων. Αυτός άλλωστε είναι ο λόγος που  η επιστήμη δεν μπορεί επουδενί  να εισέλθει στα τα   της πίστεως, την οποία άλλωστε δεν είναι σε θέση να καταλάβει και αναλύσει. Για τους πιστούς, όμως, ο ιερός χώρος είναι το θεραπευτήριο όχι γιατί δίνει την ίαση για όλες τις αρρώστειες και κάνει τον πιστό να ζήσει αιωνίως στην επίγεια ζωή, αλλά γιατί δίνοντας την πραγματική υγεία τον ενώνει με την όντως ζωή καταργώντας το κράτος του θανάτου. Ποτέ η Εκκλησία δεν έπαψε να προσεύχεται, να παραμένει με τους ναούς της  ανοιχτή, επιτελώντας τις ιερές ακολουθίες ιδιατέρως για κάθε μολυσματική ασθένεια. Η γεννιά μου είχε την τύχη να γνωρίσει χριστιανούς που στην παραμονή μεγάλων εορτών έφερναν τους ασθενείς μέσα στην εκκλησία και περίμεναν να έρθει ο Χριστός πρεσβειαις του Αγίου που εόρταζε να θεραπεύσει σωματικές και ψυχικές ασθένειες. Και όντως, ώ του παραδόξου θαύματος, πόσες ιάσεις είχαμε. Ας είναι δοξασμένο το όνομα του Θεού γι᾽αυτό και ο κάθε πιστός έκραζε με μεγάλη τη φωνή: Η ελπίς μου ο Πατήρ καταφυγή μου ο Υιός σκέπη μου το Πνεύμα το Άγιον Τριάς αγία σώσον με, την πάσα ελπίδα μου εις σε αντίθημι, Μητερ του Θεού φυλαξόν με υπό την σκέπη Σου.

Ο σημερινός χριστιανός όμως, καλείται να ακολουθήσει την μεταπατερική θεολογία, όπως εκφράζεται από τους προαναφερθέντας “θεολόγους» οι οποίοι όχι μόνο έκλεισαν τις εκκλησίες, αλλά κυριολεκτικά εμπόδισαν και κατεδίωξαν  ιερείς και πιστούς που ήθελαν να εισέλθουν στον ιερό χώρο για να εναποθέσουν στον Δεσπότη Χριστό την ελπίδα των, πιστεύοντας πιο πολύ στους νόμους των πιθανοτήτων.^[7] Αυτός ο χριστιανισμός όπως εκφράζεται από την επίσημη ιεραρχία της ορθοδόξου εκκλησίας μπορεί να συγκριθεί με τον χριστιανισμό όπως τον έζησαν,  οι Πατέρες της εκκλησίας,  οι Άγιοι, οι Απόστολοι; Αυτοί που είχαν αφιερώσει τα πάντα στον Δεσπότη Χριστό και δεν κράταγαν για τον εαυτό τους τίποτε, ούτε την ίδια τους τη ζωή αυτοί που δεν έβλεπαν την ώρα να φύγουν απ᾽αυτόν τον κόσμο:  «Γιατί αυτοί διδάχθηκαν, και με το δίκιο τους, ότι η παρούσα ζωή  δεν ήταν εκείνη που είχε χαρίσει από την αρχή ο Θεός στους ανθρώπους, αλλά διδάχθηκαν μυστικά πώς ήταν άλλη,  θεία και πάντοτε ίδια, και έκριναν ότι κυρίως εκείνη θα πρέπει να είχε ετοιμασθεί αρχικά γι᾽αυτούς από τον Θεό που είναι αγαθός. Στρέφοντας προς αυτή τα μάτια της ψυχής δια της σοφίας κατά την χάρη του Πνεύματος, όσο ήταν δυνατόν να γίνει στους θνητούς ανθρώπους, και δεχόμενοι στην καρδιά τους τον θείο πόθο, πίστεψαν δικοιαολογημένα ότι έπρεπε να εγκαταλείψουν αυτήν την παρούσα ζωή, αν θέλουν να επιδοθούν αγνά στην άλλη, κατά τον σωστό τρόπο. Κι᾽επειδή εγκατάλειψη της ζωής δεν γίνεται χωρίς θάνατο, σαν θάνατο της ζωής επινόησαν την αποβολή κάθε σαρκικής στοργής, από την οποία έγινε η είσοδος του θανάτου στην ζωή, ώστε επινοώντας τον θάνατο με τον θάνατο, να σταματήσουν να ζούν μέσω του θανάτου, πεθαίνοντας τον τίμιον θάνατο ενώπιον του Κυρίου, τον αληθινό θάνατο του θανάτου, αυτόν που μπορεί να φθείρει την φθορά και που παρέχει στους αξίους την είσοδό τους στην μακαρία ζωή και αφθαρσία. Γιατί το τέλος αυτής της παρούσας ζωής δεν είναι, νομίζω, δίκαιο ούτε να το ονομάζουμε θάνατο, αλλά απαλλαγή από τον θάνατο, και χωρισμό από την φθορά, κι᾽ελευθερία από την δουλεία, και λήξη της ταραχής, και κατασίγαση των πολέμων, και τέλειωμα της σύγχυσης, και υποχώρηση του σκότους, και ανάπαυση από τους κόπους, και σιγή του ακατανοήτου βουητού, και γαλήνεμα του αναβρασμού, και συγκάλυψη της ντροπής, και αποφυγή των παθών, και αφανισμό της αμαρτίας, και,για να το πώ μ᾽ένα λόγο, περιορισμό όλων των παθών. Οι άγιοι κατορθώνοντας όλα αυτά με εθελούσια νέκρωση, έδειξαν πως είναι ξένοι και παρεπίδημοι στην παρούσα ζωή». ^[8]

---

^[1] Αναφέρω υποκριτικά επειδή οι κυβερνώντες είχαν πάνω από 4 μήνες για να ετοιμασθούν για το νέο κύμα του covid-19 το οποίο ήταν πια γνωστό ότι πλησίαζε  τον Οκτώμβριο- Νοέμβριο. Θα μπορούσαν κατά πρώτον να δημιουργήσουν μία περιφερειακή κάλυψη των ασθενών ουτοσώστε οι ασθενείς με ελαφρά συμπτώματα να παραμείνουν στο σπίτι υπό την επιτήρηση ιατρικών ομάδων, ειδικώς εξοπλισμένων και εκπαιδευμένων. Κατά δεύτερον να δημιουργήσουν ξεχωριστά λοιμωξιολογικά νοσοκομεία για τον κορωνοϊό, για να μην αναγκάζονται όλοι οι ασθενείς να πηγαίνουν στις πρώτες βοήθειες των υπολοίπων νοσοκομείων και να μολύνουν τα πάντα. Από την προηγούμενη πείρα οι κυβερνώντες ήξεραν ότι αν η Κίνα και γενικά η Ασία νίκησε τον ιό το οφείλει πιο πολύ στο ότι μέσα σε λίγες μέρες κατασκεύασε ειδικά εξοπλισμένο τεράστιο νοσοκομείο για τον ιό. Στην Ευρώπη οι κυβερνήσεις δεν έκαναν τίποτε και υποκριτικά επιρρίπτουν τις ευθύνες στον κόσμο επειδή δεν φοράει μάσκα, δεν κλείνεται στα σπίτια ή δεν κρατάει αποστάσεις.

^[2] άλλοτε τον συναντάμε ως οπαδό της θεολογίας του Ζηζιούλα, άλλοτε εμφανίζεται με παραδοσιακό προσωπείο, άλλοτε ως οπαδός του νεοεποχίτη Σωφρονίου που και άγιο τον έκανε δια του Πατριαρχείου εκδίδοντας μάλιστα και πολυσέλιδο βιβλίο λίγους μήνες μετά!

^[3] https://www.tovima.gr/2020/04/14/society/mitropolitis-naypaktou-sto-mega-allo-i-theia-koinonia-allo-oi-synathroiseis/

^[4] Ομιλά ιεροῦ Χρυσοστόμου 23,3 PG , 57  310-311 και 331-332

^[5] Ομιλία Χρυσοστόμου εις το Ησαίαν εις το είδον τον Κύριον Ομιλία 1,2,4 PG 56,99.102

^[6] https://www.ekklisiaonline.gr/agiornea/geron-efrem-pare-mia-maska-eki-tapinosou-ke-siopa/

^[7] Όταν κανείς δεν εισέρχεται στον ιερό χώρο δεν έχει καμμία πιθανότητα να ασθενήσει εκ του ιού.

^[8] Μάξιμος Ομολογητής Περί Δαφόρων Απόρων :  Πατερικαι εκδόσεις Γρηγόριος Παλαμάς . Τόμος 14Δ σελίδα 198